You are here

Home » Content

DİN KÜLTÜRÜ VE AHLAK BİLGİSİ ÖĞRETMENLERİNİN YAPILANDIRMACI YÖNTEM YETERLİLİKLERİNİN ÇEŞİTLİ DEĞİŞKENLER AÇISINDAN İNCELENMESİ

THE EXAMINATION OF CONSTRUCTIVIST LEARNING SUFFICIENCY LEVELS OF RELIGIOUS CULTURE AND ETHICS KNOWLEDGE TEACHERS IN TERMS OF VARIOUS VARIABLES

Journal Name:

  • Eğitim ve Öğretim Araştırmaları Dergisi

Publication Year:

  • 2012

Key Words:

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of Author
Abstract (2. Language): 
The aim of this study is to determine the levels of constructivist learning sufficiency of teachers of Religious Culture and Ethics Knowledge and the factors affecting constructivist learning approach. Data was collected from 200 teachers of Religious Culture and Ethics Knowledge, working in primary and secondary schools, through Teachers’ Sufficiency Scale (Karadağ, 2007), related to constructivist learning approach, and personal information forms. According to the results, it was found that the sufficiency of constructivist learning approach of teachers of Religious Culture and Ethics Knowledge were average in terms of general and subdimensions of constructivist learning approach. Additionally, the variables, seniority system, the knowledge and attitude levels of teachers directed towards constructivist learning, are the factors employed to predict the sub-dimensions of constructivist learning as no significant difference was found by sex, age, education level, geographical region and the type of faculty graduated and type of school worked in.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language): 
Bu çalışmanın amacı Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi (DKAB) öğretmenlerinin yapılandırmacı yöntem yeterlilik düzeylerini ve bunu etkileyen faktörleri belirlemektir. Veriler Milli Eğitim Bakanlığına bağlı ilköğretim ve ortaöğretim okullarında çalışan 200 Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi öğretmeninden Yapılandırmacı Öğrenme ile ilgili Öğretmen Yeterliliği Ölçeği (Karadağ, 2007) ve Kişisel Bilgi Formu uygulanarak toplanmıştır. Araştırma sonuçlarına göre, Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi öğretmenlerinin yapılandırmacı yöntem yeterlilikleri genel ve alt boyutları açısından orta düzeyde olduğu saptanmıştır. Cinsiyet, yaş, eğitim seviyesi, coğrafi bölge, görev yapılan okul türü, mezun olunan fakülte türü değişkenlerine göre oluşan gruplar arasında anlamlı fark bulunmazken; mesleki kıdem, öğretmenlik mesleğine ve yapılandırmacı yönteme ilişkin bilgi ve tutum düzeyi değişkenlerinin, öğretmenlerin yapılandırmacı yöntem yeterlilik düzeylerini anlamlı şekilde farklılaştırdığı sonucuna ulaşılmıştır.
FULL TEXT (PDF): 
PDF icon arastrmx_116393_1_pp_266-276.pdf
  • 4
266-276
  • Turkish

REFERENCES

References: 

Aviram, A. (2000). Beyond constructivism: Autonomy-oriented education. Studies in Philosophy and Education.
19, 465-489.
Altaş, N. (2010). Küresellesmenin dönüstürdügü din egitimi, Uluslararası Egitim Felsefesi Kongresi: Küresellesme
Sürecinde Egitim Sorunlarının Felsefî Boyutu (Bildiriler ve Tartışmalar 6-8 Mart 2009 Ankara), Egitim-Bir-Sen
Yayınları: 44, ss. 196-212, Ankara.
Balım, A. G., Kesercioğlu, T., İnel, D. ve Evrekli, E. (2009). Fen ve teknoloji öğretmen adaylarının yapılandırmacı
yaklaşıma yönelik görüşlerinin farklı değişkenler açısından incelenmesi. Ondokuz Mayıs Üniversitesi Eğitim
Fakültesi Dergisi, 27, 55-74.
Eğitim ve Öğretim Araştırmaları Dergisi
Journal of Research in Education and Teaching
Kasım 2012, Cilt 1, Sayı 4, Makale 29, ISSN: 2146-9199
275
Beydoğan, Ö. (2002). Öğretim stratejilerindeki değişmeler ve öğretmenlerin değişen rolleri. Çağdaş Eğitim
Dergisi, 287, 34-39.
Brooks, J. G. ve Brooks, M. G. (1993). In search of understanding: The case for constructivist classrooms.
Alexandria: Association for Supervision and Curriculum Development.
Chee, Y. S. (1997). Toward social constructivism: Changing the culture of learning in schools. Malaysia, Kuching:
International Conference on Computers in Education (81-88).
Çepni, S. (2007). Araştırma ve proje çalışmalarına giriş. Trabzon: Celepler Matbaacılık.
Demircigüler, M.P. (2007). Sınıf öğretmeni adaylarının ilköğretim birinci kademe fen ve teknoloji dersine ilişkin
bilgi düzeyleri, XVI. Eğitim Bilimleri Kongresinde sözlü olarak sunulmuştur.
Gömleksiz, M.N. ve Bulut, İ. (2006), Yeni fen ve teknoloji dersi öğretim programına ilişkin öğretmen görüşleri,
Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 16, 173-192.
Erişen, Y. ve Çeliköz, N. (2003). Öğretmen adaylarının genel öğretmenlik davranışları açısından kendilerine
yönelik yeterlilik algıları, Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 1(4), 427-440.
Ev, Halit, (2010) Din kültürü ve ahlâk bilgisi derslerinde yapilandirmaci ögrenme imkân ve sınırlılıklar, Dokuz
Eylül Üniversitesi İlahiyat Fakütlesi Dergisi, XXXII, 111-137
Evkuran, M. (2010). Değerler eğitimi ve eğitimde ideoloji sorunu, Uluslararası Egitim Felsefesi Kongresi:
Küresellesme Sürecinde Egitim Sorunlarının Felsefî Boyutu, 44 (ss. 479-488), Ankara: Egitim-Bir-Sen Yayınları.
Evrekli, E., İnel, D., Balım, A. G. ve Kesercioğlu, T. (2009). Fen öğretmen adaylarının yapılandırmacı yaklaşıma
yönelik tutumlarının incelenmesi. Uludağ Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 22(2), 673-687.
Evrekli, E., Ören, F.Ş., İnel, D. (2010). Öğretmen adaylarının yapılandirmacı yaklaşımı uygulamaya yönelik öz
yeterliliklerinin cinsiyet, bölüm ve sınıf düzeyi değişkenleri açısından incelenmesi, International Conference on
New Trends in Education and Their Implications, (ss. 143-152).
Fidan, N. (2010), Sınıf öğretmenlerinin yapılandırmacı yaklaşımın gerektirdiği niteliklere sahip olma düzeylerinin
değerlendirilmesi, Yayınlanmamış Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Flornes, K. (2003). Religious education as a compulsory school subject in a pluralistic society, Din Ögretiminde
Yeni Yöntem Arayışları Uluslararası Sempozyum, (ss. 130-142), Ankara: ME Basımevi.
Gömleksiz, M.N. ve Bulut, İ. (2006), Yeni fen ve teknoloji dersi öğretim programına ilişkin öğretmen görüşleri,
Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 16, 173-192.
Hull, J. M. (2003). Demokratik çoğulcu toplumlarda din eğitimi üzerine genel değerlendirmeler, Çeviri: Didem
Namsan, Din Ögretiminde Yeni Yöntem Arayışları Uluslararası Sempozyum, (ss. 43-51), Ankara: ME Basımevi.
Jackson, R. (2005). Din eğitimi: yorumlayıcı bir yaklaşım, Çev: Üzeyir Ok-M. Ali Özkan, İstanbul: Değerler Eğitimi
Merkezi Yayınları.
Jackson, R. (2007). Avrupa’da kurumlar ve din ögretimi-ögreniminin kamusal alandaki genel eğitime katkısı,
Avrupa Birliği Sürecinde Dinî Kurumlar ve Din Eğitimi Sempozyumu, (ss. 119-158), İstanbul.
Kahyaoğlu, M. ve Yangın, S. (2007). İlköğretim öğretmen adaylarının mesleki öz yeterliklerine ilişkin görüşleri,
Kastamonu Eğitim Dergisi, 15, 73-84.
Eğitim ve Öğretim Araştırmaları Dergisi
Journal of Research in Education and Teaching
Kasım 2012, Cilt 1, Sayı 4, Makale 29, ISSN: 2146-9199
276
Karadağ, E. (2007). Yapılandırmacı öğrenme ile ilgili öğretmen yeterliliği ölçeği’nin geliştirilmesi: Geçerlik ve
güvenirlik analizleri, Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 7, 153-175.
Karasar, N. (2006). Bilimsel araştırma yöntemi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Kaymakcan, R. (2007). Türkiye’de din egitiminde çoğulculuk ve yapılandırmacılık: Yeni ortaögretim din kültürü
ve ahlâk bilgisi programı bağlamında bir değerlendirme, Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 7 (1), 177-210.
Köylü, M. (2006). Sosyal din egitimi modeli: ABD ve latin amerika ülkeleri örneĞi, Değerler Eğitimi Dergisi, 4
(12), 109-128.
Liang, L. L., & Gabel, D. L. (2005). Effectiveness of a constructivist approach to science instruction for
prospective elementary teachers. International Journal of Science Education. 27(10), 1143-1162.
Miedema, S. (2003). The Need For Interreligious Education, Din Ögretiminde Yeni Yöntem Arayışları Uluslararası
Sempozyum, (ss. 223-235), Ankara: ME Basımevi.
Naylor, S., & Keogh, B. (1999). Constructivism in classroom: Theory into practice. Journal of Science Teacher
Education. 10(2), 93-106.
Oğuz, A. (2004). Yükseköğretimde yapılandırmacı öğrenme ortamları. Eurasian Journal of Educational
Research.17, 188-197.
Özbey, S. ve Alisinanoğlu, F. (2008), Okul öncesi eğitim kurumlarında görev yapan öğretmenlerin fen
etkinliklerine ilişkin yeterliliklerinin bazı değişkenlere göre incelenmesi, Gazi Üniversitesi Gazi Eğitim Fakültesi
Dergisi, 29, 1-18.
Özden, Y. (2005). Öğrenme ve öğretme. Ankara: Pegem Yayıncılık.
Özdemir, Y. ve Kıroğlu, K. (2011). sınıf öğretmenlerinin yapılandırmacı öğrenme kuramına ilişkin bilgi düzeyleri,
Selçuk Üniversitesi Ahmet Keleşoğlu Eğitim Fakültesi Dergisi, 32, 265-283.
Parladir, S. (2005). Aktif egitime geçis öykümüz, II. Aktif Egitim Kurultay Kitabı, (ss. 34-37), İzmir: Dokuz Eylül
Yayıncılık.
Perkins D.N. (1999). The many faces of constructivism. Educational Leadership, 57(2),354-371.
Richardson, V. (1997). Constructivist teaching and teacher education: Theory and practice. In V. Richardson
(Ed.), Constructivist Teacher Education: Building New Understandings (ss.3-14). Washington, D.C.: The Falmer
Press.
Sahin, A. (1998). Kişilik gelişimi ve din eğitimi: Din eğitiminin teolojik ve eğitimsel temellerine ilişkin
diyalektik/hermenütik kuramsal bir yaklaşım”, İslâmiyât, 1 (2), 61-73.
Winitzky, N., & Kauchak, D. (1997). Constructivism in teacher education: Applying cognitive theory to teacher
learning. In V. Richardson (Ed.), Constructivist teacher education: Building New Understandings (ss.59-
83).Washington, D.C.: The Falmer Press.
Yıldırım, A.ve Şimşek, H. (1999) Nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayınevi.
Zion, M., Michalsky, T., & Mevarech, Z. R. (2005). The effects of metacognitive instruction embedded within an
asynchronous learning network on scientific inquiry skills. International Journal of Science Education. 27(8),
957-983.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com