ERKEN ÇOCUKLUK GELİŞİMİNDE EV MERKEZLİ EĞİTİM

Son yıllarda erken çocukluk gelişiminin önemi ve eğitim programlarının olumlu etkileri üzerinde görüş birliği artmıştır. Özellikle de sosyal ve ekonomik açılardan elverişsiz şartlardan gelen çocukların erken destek programlanndan uzun süreli etkilendikleri bir gerçektir (Woodhead, 1985; Clement, et. al. 1984). Bu konuda pek çok ülkede etkin adımlar atılmaya başlanmıştır. Eğitim sisteminde destek programları "erken çevresel deneyim" ve "ekolojik" model paradigmalarından etkilenmektedir (Rappaport, 1977). Erken çevresel deneyim modelinde çocuğun, çevresiyle ilişki içinde ve etkin olması gerektiği kabul olunur. Bu yaklaşım erken çocukluk dönemindeki gelişimsel problemlerin kaynağının kişiden değil de çevreden kaynaklandığını öne sürer. Gelişim, kişi ile çevresinin bir etkileşimidir. Burada iki farklı varsayım vardır. Bunlardan birincisi çocuğun yeteneklerini çevresiyle ilişkisi sonunda edindiği deneyimlerle kazandığıdır. Eğer çevresinde sosyal, fiziksel, zihinsel uyaranlar yoksa veya yetersizse, beklenen algı, motor, sosyal ve bilişsel yeteneklerini geliştiremez ve yaşıtlarından da daha düşük edim gösterir. Bu görüşe göre elverişsiz şartlardan gelen çocuklar çevrelerinde gerekli uyanlara sahip değildirler. İkinci varsayım ise, elverişsiz şartlarda yetişen çocuklann kültürel açıdan da yetersiz kaldıklarıdır. Bu çevrede büyüyen çocuklar farklı bir sosyal çevreden gelirler ailelerinin tutumları da farklıdır. Bu çevrede yetişen çocuklar yaşadıkları kültürün değerlemi doğru ve yeterli olarak edinemiyecektir. Çünkü çevreleri bunun edinilmesi için yetersizdir. Bu da yetersiz gelişimlerinin temelini oluşturacaktır. Erken çevresel deneyim modelinde amaç çocuklara erken dönemde destek sağlayabilmek ve bu yetersiz ortamların sonuçlannı ve dolayısıyla okuldaki başarısızlıkları giderebilmektir.