You are here

Yerel Çevre Politikaları ve Çevre Hakkı: Hatay İl Mahalli Çevre Kurulu Kararları Üzerine Bir Değerlendirme

Local Environmental Policies And Right Of Environment: An Evaluation On Local Environment Council Decisions Of Hatay Province

Journal Name:

Publication Year:

DOI: 
http://dx.doi.org/10.23929/javs.22

Keywords (Original Language):

Abstract (2. Language): 
As one of the most important problematic area, environment and environmental issues that effect on our country in the short and long term period are substantial agenda subject. Either centralized government or local extensions of government and local administrations have to encounter serial difficulties waiting for its remedy. Particularly 1982 Constitution, right to the environment and any other legal arrangements draw a border line about approaches to environment issues for decision makers of the public administration. Over through these legal regulations, multiple-agency governance possibilities provide opportunity with local extensions of government and particularly local administration when they take decision on environmental issues. Local Environmental Councils has a good chance for Province Administrations both in terms of its structure and functioning. On this study, legal status of Local Environmental Councils, its structures and functioning’s are mentioned, consequently beside making critique on decisions of these councils. The application area of this study based on analysis and its local effects, of Hatay Province Environmental Council decisions taking in between the years of 2010-2016. Restructuring and tackling these councils play a major role for all concerned subjects in process of decision making about solving not only environmental issues, but also enhancing local environmental policies. In terms of formation of local environmental policies and offering solution to issues locally, Local Environmental Councils are gradually risen together with its place and importance.
Abstract (Original Language): 
Ülkemizi yakın ve uzak gelecekte etkileyecek en önemli sorun alanlarından biri olarak çevre ve çevre sorunları önemli bir gündem maddesidir. Gerek merkezi yönetim, gerekse merkezi yönetimin taşra uzantıları ve yerel yönetimler, çevre sorunlarına yönelik çözüm bekleyen ciddi sorunlarla karşı karşıyadır. Başta 1982 Anayasası olmak üzere, çevre yasası ve diğer pek çok yasal düzenleme, kamu yönetiminde karar vericiler için çevre ile ilgili sorunlara yaklaşım biçimlerinin de sınırlarını çizmektedir. Çok aktörlü yönetişim olanakları, bu yasal çerçeve üzerinden yerel yönetimler başta olmak üzere, merkezin taşra uzantılarına, yerelde çevre sorunlarına yönelik karar alırken yeni fırsatlar sunmaktadır. İl Çevre Kurulları, hem yapıları ve işleyişleri açısından hem de aldıkları kararlar açısından İl yönetimleri için önemli bir fırsattır. Bu çalışmada İl Çere Kurullarının yasal statüleri, yapıları ve işleyişleri konu edilmekle beraber, özelde bu kurulların kararları ve bu kararların etkinliği sorgulanmaktadır. Çalışmanın uygulama alanı Hatay İl Çevre Kurulu ve bu kurulun son 2010-2016 yılları arasında almış olduğu kararlarının çözümlenmesine bu kararların yereldeki etkisine dayanmaktadır. Söz konusu kurulların yeniden ele alınıp, yapılandırılmalarıyla yerelde sadece çevre sorunlarının çözümüne yönelik değil, çevre ile ilgili yerel çevre politikalarının geliştirilmesinde ilgili bütün tarafların karar süreçlerinde etkin bir rol oynamalarını sağlayacaktır. Yerel çevre politikalarının oluşumu ve sorunlara yerinde çözüm üretmek anlamında İl Çevre Kurullarının yeri ve önemi her geçen gün artacaktır.
104
115

REFERENCES

References: 

Akıllıoğlu, T. (1986). Gökova Kararı Üzerine Gözlemler, Amme İdaresi Dergisi, 19 (3), 157-161.
Bilgiç, V.K. (1993). Milletlerarası Hukukta İnsan Hakları ve Çevre, Ekoloji Dergisi, 1 (9), 48-49.
Demirbilek, T. (1992). Çevre Hakkı ve Ulusal-Uluslararası Boyutları, Kamu-İş Dergisi, 3 (2), 46-53.
Ertan, K. A. (1998) Çevre Etiği, Amme İdaresi Dergisi, 31 (1), 125-140.
Ertaş, Ş. (1997). Çevre Hukuku, İzmir: Dokuz Eylül Üniversitesi Hukuk Fakültesi Döner Sermaye İşletmesi Yayınları No:78.
Gemalmaz, S. (1986-1987). Bir İnsan Hakkı Olarak Çevre Hakkı ve Türk Düzenlemesi, Sulhi Dönmezer’e Armağan, İHFM, 1 (4), 233-278.
Gökdağ, R. (1992). Park Otel Olayı, İstanbul: Anahtar Kitaplar Yayınevi.
Gören, Z. (2007). Avrupa Birliği Temel Haklar Şartının Ana İlkesi: Dokunulmaz İnsan Onuru, İstanbul Ticaret Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 6 (12), 21-37.
Gülaçar, M. (2003). Çevre Hakkı, Katılım ve Türkiye, Ankara: TODAİE Uzmanlık Tezi.
Hamamcı, C. (1983-1984). Çevre Hakkı Üzerine Düşünceler, İnsan Hakları Yıllığı, 5 (6), 171-180.
Kaboğlu, İ. Ö. (1992). Çevre Hakkı Karşısında İdare ve Yurttaş, Tarık Zafer Tunaya’ya Armağan, İstanbul: İstanbul Barosu Yayını.
Kaleli, H. (1993). Çevre ve Yerel Yönetimler, Ankara: TODAİE Uzmanlık Tezi.
Keleş, R. & Ertan, B. (2002). Çevre Hukukuna Giriş, Anakara: İmge Kitabevi.
Keleş, R. (1978). Çevre Sorunları ve Çevre Hakları, İnsan Hakları Armağanı, (pp. 79-115), Ankara: Birleşmiş Milletler Türk Derneği Yayınları.
Kuzu, B. (1997). Sağlıklı ve Dengeli Bir Çevrede Yaşama Hakkı, İstanbul: Fakülteler Matbaası.
Mülkiyeliler Birliği Vakfı (1988). Zafer Park Dosyası, Ankara: Maya Yayıncılık.
Özdek, Y. (1993). İnsan Hakkı Olarak Çevre Hakkı, Ankara: TODAİE Yayını.
Özdemir, Ş. (1988) Türkiye’de Toplumsal Değişme ve Çevre Sorunlarına Duyarlılık, Ankara: Palme Yayınları.
Güneş, M. & Tek, M. (2016), “Yerel Çevre Politikaları ve Çevre Hakkı: Hatay İl Mahalli Çevre Kurulu
Kararları Üzerine Bir Değerlendirme”, International Journal of Academic Value Studies, 2 (4) : 104-115.
(ISSN:2149-8598).
112
International Journal of Academic Value Studies 2016, 2 (4) : 104-115.
Özer, A. (1998). Çevre Hakkı ve 1982 Anayasası, Ankara Barosu Dergisi, 54, 74-75.
Pazarcı, H. (1987). Çevre Sorunları Konusunda Uluslararası Antlaşmalar ve Türkiye, Çevre Kanununun Uygulanması, Ankara: Türkiye Çevre Sorunları Vakfı Yayını.
Şengül, M. (1997). Belediyeler ve Çevresel Etki Değerlendirmesi: Etkin ve Yaygın ÇED İçin Bir Öneri, Çağdaş Yerel Yönetimler Dergisi, 6 (1), 21-30.
Şengül, M. (2002). ‘Çevre Yönetimine Halk Katılımı’ Yolu Olarak ‘Belediye Yönetimine Halk Katılımı’, Çağdaş Yerel Yönetimler Dergisi, 11 (2), 25-40.
Tek, M. (2009). Çevre Hakkı: Yerelin Olanakları ve Sınırları Üzerine, içinde, Güneş, M. (Edt.) (2009). Hatay’da İnsan Hakları Algısı, (pp, 159-190), Ankara: Hatay Valiliği İnsan Hakları Kurulu Yayın Dizisi, Detay Yayıncılık.
Tekeli, İ. (1996). İnsan Haklarının Yerleşmeye ve Mekana İlişkin Boyutları Üzerine, Bayramoğlu Yıldırım, F. (Edt.) (1996). İnsan, Çevre, Kent, (pp.15-26), İstanbul: WALD Yayını.
Tekeli, İ. (2005). Çevre Hakkına Yerelden Yaklaşmak, Sivil Topluma Bütüncül Yaklaşım Toplantısı, Sivil Toplum Geliştirme Merkezi, Ref. No: TR0401.04/001, (pp. 2-8).
Topçuoğlu, M. (1998). Çevre Hakkı ve Yargı, Özel Teşebbüs Hürriyeti Açısından Çevre Hakkı ve Yargısal Korunma, Ankara: Türkiye Çevre Vakfı Yayını.
Toprak Karaman, Z. (1995). Globalleşmede Çevre Faktörü ve Çevre Korumacı İdeolojiye Politik Bir Yaklaşım, Yeni Türkiye Dergisi, 1 (5), 178-187.
Toprak Karaman, Z. (1996). Kamu Yönetiminde Gizlilik Faktörünün Çevre Korumacı Politikalara Etkisi, Türk İdare Dergisi, 68 (412), 111-129.
Toprak, Z. (1988-1989). Çevre Hakkı ve Yerel Yönetimler, İnsan Hakları Yıllığı, 10 (11), 91-106.
Torlak, S. E. & Yavuzçehre, P. (2006). Kentsel Yaşam Kalitesi ve Belediyeler: Denizli Karşıyaka Mahallesi Örneği, SDÜ SBE Dergisi, 2 (4), 184-207.
Turgut, N. (1993). Çevre ve Yurttaşlar, Ankara: Savaş Yayınları.
Turgut, N. (1998). Çevre Hukuku, Ankara: Savaş Yayınları.
Yankın, B. (1991). Çevre, Katılım ve Yerel Yönetim, Ankara: TODAİE Uzmanlık Tezi.
Yaşamış, F. D. (1992). Yerel Düzeyde Çevre Yönetimi ve Planlamasının İlkeleri ve Yöntemleri, Amme İdaresi Dergisi, 25 (1), 137-158.
Yeter, E. (2006). İl Özel İdarelerinin Çevre Yönetimindeki Yeri: Kastamonu Valiliği Örneği, Çağdaş Yerel Yönetimler Dergisi, 15 (3) 63-78.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com