ALMAN REFORMİSTLERİNİN TEFECİLİK YORUMU

Alman reform hareketi, Museviye özgü sayılan ve orta çağ Katolikliğine ait kılınan tefecilik yasağına karşı, modern bir isyanın patlak vermesine neden oldu. Çünkü Luther, insanın tamamen hür olduğunu, geçerliliğini kaybetmiş Musa’nın buyruklarına uyma gibi bir mecburiyetinin bulunmadığını, ispatlayarak iddia etmişti. Tevrat’ın Tesniye bölümündeki tefecilikle ilgili emrin, medeni hukuk içeriğini kazanmak ya da hâlen var olan dünyevi otoriteleri devirerek yerine geçmek gibi hedefinin bulunmadığını açıklamıştır. Alman reformistlerinin çağı, Tevrat’ın çöküş ve yok oluş zamanıdır. Luther de, Tevrat’ın sona erişini büyük bir memnuniyetle karşılamıştır. Luther, Tanrının, tefeciliğin saygı duyulacak bir şey olduğu için değil veya örf ile adet hukuğunun bir parçası haline geldiği için değil; fakat Musevi olmayan halklara kendi öfke ve gazabını göstermek gayesiyle, Museviye yabancılardan faiz almalarına izin verdiği tezini vurgulamıştır. Melanchton’un annuity (anaparanın düzenli aylık faiz getirmesi) işlemi hakkındaki görüşleri, Luther’in düşüncelerinden tamamıyla farklıdır. Melanchton’un çözümü, insan ilişkilerinin birbirinden giderek ayrılan iki farklı sahada incelenmesiyle ilgilidir. Bunlardan birincisi, arkadaşlık ve karşılıksız hizmetler dünyasıdır. Diğeri ise, karşılıklı ticari ilişkilerin ve ekonomik hesapların dünyasıdır. Zwingli (1484-1531) tıpkı Luther ve Melanchton gibi, kutsal metinlerin tefeciliğe çok titiz bir yasaklama getirilmiş olduğu sonucuna nefretler içinde vardığı izlenimini uyandırır. Yine de, kardeşlik ahlâkından açıkça ayrılmazlar. Martin Bucer (1491-1551), insanların yasaya uygun olarak yüzde on faiz isteme hakkının olabileceğini söylemiştir. Bucer’e göre, Eski Ahde dayanarak tefeciliğe karşı yapılan itirazların borçlanmaların tamamına uygulanamaz. Sadece faizin anaparaya katılmasına itiraz edilebilir.