You are here

Home » Content

TÜRKÇE VE ALMANCA'DA BAĞLAÇLARIN ÖZNE YÜKLEM UYGUNLUĞUNA ETKİLERİ

THE EFFECTS OF THE CONJUNCTIONS TO SUBJECT-VERB AGREEMENT IN GERMAN AND TURKISH

Journal Name:

  • Ondokuz Mayıs Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi

Publication Year:

  • 2004

Key Words:

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of AuthorFaculty of Author
Abstract (2. Language): 
In this study, the effects of personal pronouns used as subjects in sentences of both German and Turkish languages with regard to the verb forms have been evaluated. In particular, specific problematic issues which lead to hesitation and refrainment in German courses of translation, writing and speaking has been focused on. The use of these personal pronouns with varius conjunctions in line with the verb-subject agreement consitute such an importance both for German and Turkish.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language): 
Bu çalışmada Almanca'da ve Türkçe'de özne görevinde kullanılan ve sayıları birden fazla olan kişi adıllarının yüklemin çekimine olan etkisi ele alınmaktadır. Özellikle Almanca öğrenenlerde çeviri, yazılı anlatım ve konuşma derslerinde duraksama, çekinmeye neden olan sorunlu durumları yakından inceleme hedeflenmektedir. Bu kişi adıllarının farklı nitelikte bağlaçlarla kullanılması durumunda yüklem ile özne arasındaki uyum ilişkisi hem Almanca ve hem de Türkçe için önem kazanmaktadır.
FULL TEXT (PDF): 
PDF icon uvt_46021.pdf
  • 1
59-66
  • Turkish

REFERENCES

References: 

Admoni,
W
. (1970). Der deutsche Sprachbau,
München.
Atabey, M., Kutluk, İ., Özel, S. (1983). Sözcük Türleri, Ankara.
Atanasova, S (1968). Zum Verstândnis der Kongruenbegriff, Deutsch als Fremdsprache, 5. 334-336.
Banguoğlu, T. (1974). Türkçe'nin Grameri,
İstanbul.
Bilgegil, K (1963). Türkçe Dilbilgisi, Ankara. Bringmann, H. (1971). Die deutsche Sprache, Düsseldorf.
Dal, I. (1969). Über Kongruenz und Rektion im Deutschen, Festschrift für Hugo Moser zum 60. Geburtstag, 9-18.
Ediskun, H. (1992). Türk Dilbilgisi, İstanbul.
Eisenberg P. (1989). Grundriss der deutschen Grammatik, Stuttgart.
Engel, U. (1988). Deutsche Grammatik,
Heidelbereg.
Ergin, M. (1977). Türk Dilbilgisi, İstanbul.
Findreng, Â. (1975). Kongruenz im Numerus zwischen Subjekt und Verb in Verbindung mit den
Konjunktionen "weder noch" und entweder oder", Muttersprache, 361-389.
Freund, F. (1989). Ich, der ich / ich, der
Bemerkungen zu einer altbekannten Variation in
Relativsatzen, Linguistische und didaktische Grammatik, Leipzig, 128-136.
Gemalmaz, E. (1989). Uyum ve Standart Türkiye Türkçe'sinde Uyumlar, Fen Edebiyat Fakültesi Araştırma Dergisi, 17,1-30.
Gencan, T. N. (1979). Dilbilgisi, Ankara.
Hatipoğlu, V. (1982). Türkçe'nin Sözdizimi,
Ankara.
Heidolph K.E. (1979). Der Kasus bei Appositionen mit als, Deutsch als Fremdsprache, 328-331.
Heidolph,
K.E.
, Flamig, W., Motsch, W. (1984), Grundzüge einer deutschen Grammatik, Berlin.
Helbig G.,Buscha, J. (1991). Deutsche Grammatik, Berlin.
Kükey, M. (1975). Türkçe'nin Sözdizimi, Ankara.
Lehfeld, W. (1984). Rektion, Kongruenz, Adjunktion, Signs of friendship, 203-223.
Ljungerud I. (1956). Einige
Kongruenzerscheinungen, Studieri Modern Sprakvatenskap, 74-84.
Ostrowski, M. (1982). Zum Konzept der Kongruenz, Apprehensionen des sprachlichen Erfassen von Gegenstânden, Tübingen,
Otmar, W.(1979). Kongruenz wird zur Diskontiniutat, studies in diachronik and typolgical
linguistics, 959-988.
Rall, M.,Engel, U. (1985). Dependenz Verbgrammatik für Deutsch als Fremdsprache,
Heidelberg.
Schulz, D., Griesbach, H. (1990). Grammatik der deutschen Sprache, München.
Sezer, E. (1978). Eylemlerin Çoğul Öznelere Uyumu, Genel Dilbilim Dersleri, 25-32.
Ulvestad B. (1979). Zur Erarbeitung konjunktionbezogener Kongruenzregeln (Beispiel "oder") Partikeln und Deutschunterricht,333-344

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com