You are here

Home » Content

İBN TEYMİYYE’NİN SİYASET ANLAYIŞI

THE POLITICAL THOUGHT OF IBN TAYMIYAH

Journal Name:

  • The Journal of Academic Social Science Studies

Publication Year:

  • 2013
DOI: 
http://dx.doi.org/10.9761/JASSS_817

Key Words:

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of AuthorFaculty of Author
Abstract (2. Language): 
Ibn Taymiyah is the crucial scholar and activist that his ideas influenced Muslim societies. In the contrast to the generally stagnant intelectual trend of his time, Ibn Taymiyah is found to be a prolific write who went against many of the social and intelectual norms of his age. For his ideas on politics, he is considered as a political theorist of the Sunni thought. He fought against the Mongols that he admitted as illegitimate state. In the thought of Ibn Taymiyah there are transitions among the related political concepts. He, has included more than one concept to define the politics, public and public duty. His thoughts related to the politics is the concise of Sunni teaching that was expressed in history. According to him, a leader or an authority is absolutely essential for the people who have to live in the community. Muslims have to take part in the establishment of the state. The social peace, depends on the implementation of Allah's commands and prohibitions. Ibn Taymiyah accepts the authority as an instrument for the implementation of Allah's commands and prohibitions. Whatever the source, the idea of the state is necessary and important in all circumstances. The Caliph, is the shadow of Allah on earth. For the right state, the consultation (al-Mushawarah) with Islamic scholars/‘ulamâ is required. In the thought of Ibn Taymiyah, the relationship between the administers/amirs and the ‘ulamâ involves both consultation and advice, since the amirs should consult the 'ulamâ', and the ‘ulamâ are obligated at times to advise the amirs. The advice of the‘ulamâ is not limited to beingin formative, but also must be followed by the amirs at times, since the‘ulamâ are more knowledgeable concerning the shari‘ah.This, does not mean that administers share the administration with the‘ulamâ. Ibn Taymiyah opposed to the idea of the division of the caliphate and he believe that the central authority should be a strong. Members of society should obey the ulu-al-amr in all matters conforming to the commands of Allah and disobey them in any matter considered to be in disobedience to Allah.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language): 
İbn Teymiyye İslam toplumlarını görüşleriyle etkilemiş önemli bir alim ve eylem adamıdır. Yaşadığı dönemde durgun entelektüel eğilimin aksine o, döneminin birçok sosyal ve entelektüel kabullerine karşı duran oldukça üretken bir yazardır. Siyasetle ilgili görüşleri nedeniyle Sünni düşüncenin siyasi kuramcısı olarak kabul edilmektedir. O, meşru kabul ettiği Memlükleri desteklemiş, gayri meşru kabul ettiği Moğollara karşı bizzat savaşmıştır. Onun düşüncesinde siyasi alanla ilgili kavramlar arasında geçişler söz konusudur. O, siyaset, kamu ve kamuda görev alacakları tanımlamak üzere birden çok kavrama yer vermiştir. Onun siyaset alanıyla ilgili düşünceleri, tarihte Sünnî düşüncede var olan anlayışların özlü şekilde ifade edilmiş halleridir. Ona göre toplum halinde yaşamak zorunda olan insan için bir lider veya otorite mutlaka gereklidir. Müslümanlar, devletin tesisinde görev almak zorundadırlar. Toplumun huzur içinde yaşaması, Allah’ın emir ve yasaklarını uygulmaya bağlıdır. Siyaset/ Otorite, Allah’ın emir ve yasaklarının hayata geçirilmesi için bir araçtır. Kaynağı ne olursa olsun, her koşulda devlet fikri önemli ve gereklidir. Yönetici, Allah’ın yeryüzündeki gölgesidir. Onun düşüncesinde yöneticiler ve ulema arasındaki ilişki, danışmayı ve tavsiyeyi içerir, çünkü yöneticiler âlimlere danışmak, âlimler de yöneticilere tavsiyelerde bulunmak zorundadırlar. Âlimlerin tavsiyesi, sadece bilgilendirmekle sınırlı olamaz, onların yöneticiler tarafından uygulanması gerekir. Çünkü âlimler dini alanda yöneticilerden daha bilgilidirler. Bu, yöneticilerin idareyi alimlerle paylaştığı anlamına gelmez. İbn Teymiyye, hilafetin bölünmesi fikrine karşı çıkar, merkezi güçlü bir otoritenin olması gerektiğine inanır. Toplum üyeleri, yöneticiye Allah’ın emirlerine uygun her konuda itaat etmek, isyan olan yerde ise itaat etmemek zorundadır.
FULL TEXT (PDF): 
PDF icon arastrmx_79201_6_pp_615-638.pdf
  • 3
615-638
  • Turkish

REFERENCES

References: 

AHMED B. HANBEL. (1992). el-Müsned, İstanbul.
AHMED, M. A. (1997). İmpact of The Historical Settings of Ibn Taymiyah on His Program of Reform (Basılmamış Doktora Tezi), The Ohio State University.
ALLÂME HİLLÎ, C. (1379). Minhâcü’l-Kerâme fi Marifeti’l-İmame, thk: Abdurrahim Mübarek, Kum.
BEYHAKÎ, E. (2003). es-Sünenü'l-Kübra, thk: M. Abdulkadir Ata, Beyrut, Daru’l-Kütübi’l-İlmiyye.
BÜYÜKKARA, M. A. (2010). İhvan’dan Cüheyman’a Suûdi Arabistan’da Vehhabilik, , İstanbul, Rağbet Yayınları.
CÂBİRÎ, M. A. (1997). İslam’da Siyasal Akıl, çev.: Vecdi Akyüz, İstanbul, Kitabevi Yayınları.
CESSAS, E. (1985). Ahkâmü'l-Kur'ân, thk.: Muhammed Sadık Kamhavi, Beyrut, Dâru İhyai't-Türâsi'l-Arabi.
CEVİZCİ, A. (2000). Felsefe Sözlüğü, 4.Bs., İstanbul, Paradigma Yayınları. DOĞAN, L.-KUTLUAY, Y. (1954). ‚Hasan Basrî'nin Kader Hakkında Halife Abdülmelik b. Mervan'a Mektubu‛ Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, C. 3, Sayı. 3, ss. 75-84.
İbn Teymiyye’nin Siyaset Anlayışı 637
EBÛ DAVUD, S. (trz). Sünenu Ebî Davud, nşr. M. Abdulhamid, Beyrut.
EBÛ ZEHRA, M. (1981). Ebu Hanife, Çev.: Osman Keskioğlu, İstanbul, Üçdal Neşriyat.
ESMENDÎ, A. (1992). Bezlu’n-Nazar fi’l-Usül, thk.: Zeki Abdulber, Kahire.
GAZZÂLÎ, E. (1993). İhyâu Ulûmi'd-Dîn, Çev.: A. Aydın, İstanbul, Karaoğlu Yayınları.
HOURANİ, A. (1991). A History of the Arap People, Massachusetts, USA, The Belknap Press of Harvard University Press.
İBN ABDİLVEHHAB, M. (2008). Kitâbu’t-Tevhîd, nşr., Ebu Malik er-Reyyâşi, Yemen.
İBN ES-SAATÎ, A. (1414). Nihayetü’l-Vüsûl ila İlmi’l-Usûl, Sa’a b. Garir, Mekke, Camiatu Ümmi’l Kura.
İBN KESİR, E. (1981). el-Bidâye ve’n-Nihây, Beyrut, Mektebetü’l- Me‘arif.
İBN TAĞRİBERDİ, E. (trz). en-Nücûmü'z-zâhire fî mülûkiMısrve'l-Kahire, Kahire, Vizaretü’s-Sekâfeve’l-İrşad.
İBN TEYMİYYE, (1987). el-Fetâva’l-Kübrâ, thk.: M. Abduklkadir Ata- Mustafa Abdulkadir Ata, Beyrut: Daru’l-Kütüb’l-İlmiyye.
İBN TEYMİYYE, (1986). Minhâcü’s-Sünenti’n-Nebeviyye, thk.: M. R. Salim, , Riyad.
İBN TEYMİYYE, (1994). el-Hilâfeve’l-Mülk, ed. Hammad Selâme, Ürdün, Mektebetü’l-Menâr.
İBN TEYMİYYE, (1998). Kitâbu Beyânü’d-delil ala butlanü’t-tahlil. thk. Hamdi Abdülmecid es-Selefi, Beyrut, Mektebetü’l-İslâmî.
İBN TEYMİYYE, (2001). Câmi‘u’r-Resâil, thk.: M. Reşad Salim, Riyad,
İBN TEYMİYYE, (2005). Mecmû‘u’l-Fetâvâ, thk.: Amir el-Cezzâr-Enver el-Bâzî,3.bs., Riyad, Dâru’l- Vefâ.
İBN TEYMİYYE, (2007). el-Hisbe fî’l-İslâm = Vazifetü’l-hükümeti’l-İslâmiyye, tahkik. Ali b. Nafi eş- Şuhûd, Beyrut, Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye.
İBN TEYMİYYE, T. (1983). es-Siyasetü’ş-şer’iyye fi Islahi’r-Rai ve’r-Raiyye, Beyrut, Dârü’l-Afaki’l-Ceide.
İŞCAN, M. Z. (2006). Selefilik; İslami Köktenciliğin Tarihi Temelleri, İstanbul, Kitabevi.
KHAN, Q. (1973). The Political Thought of Ibn Taymiyah, İslamabad, Islamic Research Institute.
KOCA, F. (1999). ‚İbn Teymiyye, Takıyyüddin‛, Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi, İstanbul, XX, 394-97.
KULEYNÎ, E. (1983). el-Kâfî, nşr. A. E. El- Gaffârî, Tahran.
KURTOĞLU, Z. (2007). İslam Düşüncesinin Siyasal Ufku, İstanbul, İletişim Yayınları.
638
Hanifi ŞAHİN
KUTLU, S. (2000). Türklerin İslamlaşma Sürecinde Mürcie ve Tesirleri, Ankara, Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları.
KUTLU, S. (2008). ‚Ehl-i Sünnet Siyaset Anlayışının Dinî Temellerinin Sorgulanması‛, e-makâlât Mezhep Araştırmaları, C. I, Sayı. 1,Bahar, ss. 7-26.
LEVEND, A. S. (1962). ‚Siyaset-nâmeler‛, TürkDili Araştırmaları Yıllığı Belleten,Ankara, ss.167-194.
LEWİS, B. (2011). İslam’ın Siyasal Söylemi, çev.: Ünsal Oskay, İstanbul, Phoenix Yayınları.
MAVERDİ, E. (1989). el-Ahkâmü's-Sultaniyyeve'l-Vilayatü'd-Diniyye, thk.: A. M. Bağdadi, Kuveyt, Dâru İbn Kuteybe.
MÜSLİM, E. (trz). Sahîhu Müslim, thk. M. Fuad Abdulbâkî, Beyrut, Dâru İhyâi’t-Türâsi’l-‘Arabî.
NEDVÎ, E. (1992). İslam Önderleri Tarihi: İbn Teymiye, Çev.: Yusuf Karaca, İstanbul, Kayıhan Yayınevi.
ONAT, H. (1992). ‚Şiî İmamet Nazariyesi‛, Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Ankara, c. 32, ss, 89-110.
ÖNER, N. (1986). Klasik Mantık, Ankara, Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Yayınları.
ÖZTÜRK, M. (2000). ‚İslam Tefsir Geleneğinde Yorum Manipülasyonu: Ulû’l-Emr Kavramı‛, İslâmiyât, c. III, sayı 3, ss. 79-98.
RAHMAN, F. (1992). İslam. Çev.: Mehmet Dağ- Mehmet Aydın, Ankara, Selçuk Yayınları.
SİVAN, E. (1990). Redical Islam: Medeavel Theology Modern Politics, 2.ed. London.
UYANIK, M. (2001). İslam Siyaset Felsefesinde Sivil İtaatsizlik, İstanbul, Kaknüs Yayınları.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com