THE THIRD PERSON POSSESSIVE SUFFIX
AND PRONOMINAL /N/ IN TURKISH
Journal Name:
- The Journal of Academic Social Science Studies
Key Words:
Keywords (Original Language):
| Author Name | University of Author | Faculty of Author |
|---|---|---|
Abstract (2. Language):
The third person singular possessive suffix has a special place in the
possessive suffixes in terms of form and function. While the first and second
person possessive suffixes indicates only the person who has owned person
after attaching owned nouns, the third person possessive suffix is used for all
assets. The third person possessive suffix, which represents possession for
person and takes charge in like meronymy and determinacy on the other assets,
has quite extensive usage area. When case suffixes are added after the possesive
suffix which is used as +(s)I on nouns, consonant /n/ is derived between two
affixes. His epenthesis is seen in all Turkic dialects out of historical Chagatai
and Uzbek, Uighur. It is attained similar /n/ epithesis in pronoun inflection.
Generally, it is the object at issue that if this consonant which named as
“pronominal n” is belonged to pronoun or possesive suffix. Besides, the relation
between possesive suffix and consonant+n which is added to end of nouns with
possesive suffix has not been clarified yet. The form, etymon and function of
third person singular possessive suffix which is used in Turkish has been
comparatively talked over again in this proceeding. The function and etymon of
consonant /n/ that come up with prononuns with possesive suffixes which case
ending or not is examined in the frame of possesive-accusative, possesivepredication
and relation of possesive suffix-prononun. It is searched for an
answer to questions related with work that has not been answered yet. In this
way, it is tried to remove hesistations about the form, etymon and function of
third person singular possessive suffix which is used in Turkish.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language):
Türkçede üçüncü teklik şahıs iyelik eki, şekil ve işlev bakımından iyelik ekleri içinde özel bir yere sahiptir. Birinci ve ikinci şahıs iyelik ekleri, sadece sahip olunan isimlere eklenerek sahip olan şahsı (insanı) gösterirken üçüncü şahıs iyelik eki, bütün varlıklar için kullanılmaktadır. Aklı olan varlıklarda sahiplik bildiren ve diğer varlıklarda parça-bütün ilişkisi, belirlilik gibi görevler üstlenen üçüncü şahıs iyelik ekinin kullanım alanı oldukça geniştir. İsimler üzerinde +(s)I biçimiyle kullanılan iyelik ekinden sonra hâl ekleri getirildiğinde, iki ek arasında /n/ ünsüzü türemektedir. Bu türeme, tarihî Çağatay Türkçesi ve Özbek, Uygur lehçeleri dışındaki hemen bütün Türk lehçe ve ağızlarında görülür. Benzer bir /n/ türemesine zamir çekiminde rastlanır. Genellikle “zamir n’si” olarak değerlendirilen bu ünsüzün iyelik eki ya da zamire ait olup olmadığı tartışma konusudur. Ayrıca yükleme hâlindeki iyelikli isimlerin sonuna eklenen +n ünsüzünün iyelik ekiyle ilişkisi henüz tam olarak açıklanamamıştır. Bu bildiride Türkçede kullanılan üçüncü teklik şahıs iyelik ekinin şekli, kökeni ve işlevleri, karşılaştırmalı olarak yeniden ele alınmıştır. Hâl eki almış ve hâl eki almamış iyelikli isimlerle zamir çekiminde ortaya çıkan /n/ ünsüzünün görevi ve kökeni, iyelik-belirtme, iyelik-yükleme ve iyelik eki-zamir ilişkisi çerçevesinde incelenmiştir. Konuyla ilgili çalışmalarda henüz cevaplandırılmamış sorulara cevap aranmıştır. Böylece Türkçede kullanılan üçüncü teklik şahıs iyelik ekinin şekli, işlevleri ve kökeni ilgili tereddütler giderilmeye çalışılmıştır.
FULL TEXT (PDF):
- 1